Blues Festival Stekense Rhyhtm & Blues Club |
organisation: SRBC artist: Detonics (NL)
|
© Rootsville 2017 |
|
|
Op dit event in het centrum van Stekene valt er goed en slecht nieuws te rapen. Het goede nieuws is dat ze hier de 'Detonics' hebben kunnen strikken en deze Nederlandse band hebben hadden vorig jaar nog de 'Dutch Blues Challenge' gewonnen en konden daardoor hun land in 2017 gaan verdedigen op de finale van de 'European Blues Challenge' maar schopten het ook tot halve finalist bij de grote broer van deze wedstrijd, de 'International Blues Challenge' te Memphis. Het slechte nieuws valt er te rapen bij onze eigenste 'The Zoomatics'. Bij aanvang van 2017 lieten ze de blues wereld weten dat ze na 7 jaar er mee gaan stoppen. Dit jaar staat dus in het teken van hun 'Farewell Tour' en het is dan ook bijzonder mooi van Geert & Co dat ze hier mogen aantreden op dit 'Blues Festival' van de Stekense Ryhtmn & Blues Club. Verder komt 'Lawen Stark' en zijn band de tent nog doen swingen en wordt de aftrap hier een ietsje steviger gegeven door de bluesrock formatie 'Leaky Roof'. Rond 05.30PM staat deze West-Vlaamse bluesrock formatie klaar om de festivaltent al danig wakker te schudden met stevige rockin' rifjes. 'Leaky Roof' bestaat uit Alexander Heytens (guitar & vocals), en een ritme sectie dat bestaat uit Dirk Laruweere aan de drums en bassist Pieter De Poorter. Dit 'power trio' liet zich inspireren door de Ierse halfgod Rory Gallagher meer je vindt er ook invloeden in terug van 'Dr. Feelgood'. Omdat ze onze eigenste blues & rockscène ook niet willen verloochenen Wat me al onmiddellijk opvalt is dat de speelstijl van Alexander dicht aanleunt bij die van SRV en dus zitten er in de rifjes ook behoorlijk wat Texas blues. Nummers als 'Blues in My Bed' en 'Candy' weten de vroege festivalgangers hier al meteen te bekoren. Het strakke gitaarspel wordt prefect ondersteund door de ritmesectie. Ik begon me al af te vragen waarom er die standaard met aangemaakte bluesharps er stond maar met 'Get Some Cans' werden deze instrumenten dan ook meteen benut. Met 'Bullfrog Blues' kunnen diegene die zich ertoe geroepen voelen ook even headbangen en daarmee is het festival plechtig geopend. 'MC' van dienst is Wim Heirbaut en die weet plots aan te kondigen dat we maar liefst meer dan een kwartuur moeten wachten op de volgende band. Waarom??? Wel het is een soort gentlemen's agreement met de naaste buur. Om zo de kerkdienst op zaterdag niet te verstoren wordt de volumeknop enigszins naar omlaag gedraaid. Ik vlug kijken of er geen gospel-mis zit aan te komen maar noppes ;-), dit 'café' is leeg... Niet moeilijk want alle gelovigen zitten hier in de tent van de SCRBC, om maar eens aan te tonen welk geloof de meeste aanhangers hebben hier in Stekene. LOL. Bij deze 'SRBC' houden ze ook graag vast aan traditie en dat is op de affiche een groep plaatsen Met deze band brengt Lawen Strak ons aanstekelijke swingende blues en rhythm 'n blues met een hoog T-Bone Walker gehalte en daarmee kunnen de eerste danspasjes worden gezet. Opener is een instrumentale shuffle en met 'Elmo's Shuffle' en daarmee zitten we natuurlijk bij Elmore James. Nog van dat voel ik iedereen denken en Wanneer er een periode in de blues moet worden aangevinkt waar er velen hadden willen in leven is het zeker wel deze van Chester Burnett aka 'Howlin' Wolf'. Van hem brengen ze onder meer 'Baby Ride With Me' (Riding in The Moonlight) en bij het gehuil van een lonely wolf voelt Lawen Stark zich als een vis in het water. Knap is ook dat onze bluesrockers Arna en Bernd zich opmerkelijk goed thuis voelen bij deze muziek waardoor je kan opmerken dat ze daadwerkelijk genieten. Met 'Ride & Roll' gaan de credits nog naar Sonny Terry maar het hoeft geen betoog dat hier in de tent alle eer gaat naar deze 'Lawen 'Stark & Band'. Ook 'MC' Wim heeft duidelijk genoten want hij is er als de kippen bij om een bisser aan te kondigen. Alhoewel dat het nog maar in de vooravond is van dit festival is deze klassieker uit begin vorige eeuw in de versie van Little Richard hier de perfecte outswinger voor deze formatie.
Tijd ook voor een hele hoop nostalgie en dat brengen ze met een 'sleper' uit de 50-ties. 'Send Me Some Lovin' was voor velen een grote hit en zeker ook voor Little Richard. Met de Nederlandse formatie 'Detonics' zijn we toe gekomen aan het orgelpunt van dit festival. Dit vijftal gaan aan hun spetterend optreden in Op hun website doen ze zich voor als een groep van 'bad motherf*ckers' maar in wezen zijn het best aimabele gasten. Wat een certitude is bij deze 'gang' is dat ze 'West Coast' en andere swingende toestanden in hun hart op de juiste plaats dragen wat er onvermijdelijk zal toe bijdragen dat dit festival van SRBC hier met een knaller zal worden afgesloten. Openen doen ze hier op gepaste wijze met 'Swing King' en daarmee laten ze onmiddellijk zien dat ze uit het juiste 'swingende' hout gesneden zijn. Als winnaars uit een wedstrijd als de 'Blues Challenge' komen schept uiteraard verplichtingen en dus werd er begin 2017 een album uitgebracht. Uit deze 'Live Evidence' krijgen we onder meer 'Broke and Lonely' en 'Lonesome'. Met 'Rock Awhile' drijven ze het tempo nog een ietsje meer op voor zover dat dit nog enigszins mogelijk blijkt te zijn. Hun inzending voor de 'European Blues Challenge' werd het nummer 'She Knows How To Love You' en gespeend van een conversatie tussen keyboards en gitaar kunnen we hier aan de levende lijve ervaren waarom ze in Nederland als laureaat uit de 'Dutch Blues Challenge' zijn gekomen. Afscheid van Stekene doen ze onder meer met 'I Can't Be Satisfied' van Muddy Waters waardoor ze de soms grijze blues toch wat kleur meegeven. Mij pakten ze vooral in met hun versie Sam Cooke zijn 'Bring It On Home To Me' uit 1962, en voel ik het huis van bezinning hiernaast niet op zijn grondvesten daveren door dit soulnummer met hoog gospel gehalte... Muzikaal heb ik meer dan voldoening gekregen hier bij Geert & co. Volgend jaar nog een extra kleine inspanning voor 'sound & vision' en het is top. Ik hoop alleen dat onze Nederlandse vrienden na het nemen van 'Highway 34' een andere richting uit moesten dan mezelf want ik stond voor een dilemma. Urenlang in de file of een ‘detour’ van een kleine 40 km. Zo nuchter als maar kon koos ik dan toch voor het detourke....
|
more pics on  |
Daar waar collega 'Marcel' hier vorige editie nog present tekende is het mede dank zij hem dat ik dit jaar de 4de editie van dit gratis festival mag meemaken. 'Marcel' is op het moment op doorreis in Zuid-Afrika en door hem te volgen op de sociale media heeft hij het daar best naar zijn zin. 
dwepen ze soms ook met de helaas verdwenen 'Give Buzze'.
in het kader van rockabilly en/of rock 'n roll. Dit jaar is Lawen Stark uitgenodigd. 
dat krijgen we. JB Lenoir zijn 'Mama Talk To Your Daughter' is er eentje waarbij de klankkleur van deze Lawen Stark een perfecte match is.
Misschien zitten de fans van 
Op aanraden van Alain pakken er hier toch wel enkele hun vrouwelijk gezelschap dichter bij hun aan. Opdracht volbracht!. Met 'Red Hot Mama' en 'Ganster Of Love' doen ze met Johnny Guitar Watson er nog een streepje rhyhtm 'n blues bovenop. 'Blue and Lonesome' is een oudje van Little Walter en niet van de Stones die er recent nog mee zijn gaan lopen. Voor 'The Zoomatics' is het er eentje dat ook perfect op hun lijf is geschreven. Spetterend optreden zoals we dat van deze 'Zoomatics' gewoon zijn en dus kunnen ze uiteraard niet vertrekken zonder bisnummer en dat wordt Kim Wilson zijn 'I Believe I'm In Love With You' en we are still in love with The Zoomatics. 
Denemarken hier nog een toegift doen. Net zoals de vorige band voelen ze met 'West Coast Blues' zich als een vis in het water. Naast Kars van Nus aan vocals en harp bestaat deze swingende band ook nog uit Jeremy Aussems op gitaar, Raimond de Nijs aan de ‘keys’ en de ritme sectie met drummer Mathijs Roks en René Leijtens aan de upright bass.
Alleen hoeven onze noorderburen zich hier niet te voelen want ze worden duidelijk in de armen gesloten door de nog aanwezige festivalgangers en komt daar ook niet mijnheer pastoor piepen ;-).
